„Ne sam Safete“ – izgovorio je legendarni i nažalost pokojni doajen Yugo novinarstva, Mladen Delić, one magične večeri na Poljudu, 9 dana prije nego što će Jugoslaveni a i svi drugi dočekati, tada novu, 1984. godinu. A Safet ili ti ga Pape, kao i svaki mangup Yugo škole fudbala pošao kroz trojicu, ne bi li postigao pobjedonosni gol. Na njegovu žalost nije prošlo, ali se par desetaka sekunda kasnije, Ljubomir Radanović potrudio da svojim golom u 91. minuti, Jugoslavija ode na EP 1984 u Francuskoj i svojim čuvenim izrazom „Ljudi moji jeli to moguće?“ Mladen Delić stvori još jednu antologiju balkanskog sporta. Ipak, ovo nije priča ni o Poljudu zimske 83-će godine, niti o Radanoviću ili Mladenu Deliću. O tome, možda, drugi put. Ovo je priča o jednoj od najvećih ikona bh fudbala. Da je Pape slikar, a fudbal ova vrsta umjetnosti, onda bi vjerovatno bio proglašen nasljednikom Picasa ili Michelangela.
Safet Sušić – Pape, rođen je 13. aprila 1955. godine u malom bosanskom gradiću Zavidovićima.
Jedan od najboljih fudbalera Evrope i svijeta u svojoj generaciji, Sušić je bio jedan od onih fudbalskih umjetnika koji je sa elegancijom gazele prolazio kroz protivničke odbrane, ostavljajući gledaoce bez daha i dilemom jesu li dobro vidjeli ili ih samo oči varaju. Blistavu karijeru započeo je u Krivaji iz Zavidovića. Brat Sead, po mnogima i veći talenat od Safeta ali njegov fudbalski put umnogome je obilježio život van sportskih terena, odveo ga je 1968. na igralište Krivaje, što je bilo presudno u sportskom opredeljenju Safeta Sušića. U prvom timu Krivaje igrao je kada je imao 16 godina.
Godine 1972. odlazi na Koševo u juniorsku ekipu Sarajeva. U prvom timu Sarajeva debitovao je 3. avgusta 1973. godine na Koševu protiv Crvene Zvezde u ljetnjoj ligi šampiona.
Kao izraziti napadač-golgeter, isticao se visokom individualnom tehnikom i vrlo atraktivnom igrom. Dobio je brojna priznanja: 1979. proglašen je za najboljeg jugoslovenskog fudbalera, 1980. za najboljeg sportistu SR Bosne i Hercegovine, a 1981. dobio je Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva.
Za reprezentaciju Jugoslavije prvi put nastupio je u Budimpešti 5. oktobra 1977. godine u susretu sa Mađarskom i postigao dva gola. U to vrijeme nastala je i poštapalica “ne može Borota (čuveni jugoslovenski golman-excentrik i slikar amater poznat kao prvi čovjek nikada slabije obrane jugoslovenske reprezentacije op.a.) primiti koliko Safet može dati”. U prvih deset reprezentativnih susreta, tri puta je postigao het trik. Za “A” reprezentaciju do kraja 1981. odigrao je 20 utakmica.
Godine 1979. proglašen je za najboljeg fudbalera Jugoslavije, a u sezoni 1979/80. bio je najbolji strijelac u Prvoj ligi, zajedno sa Kostićem iz Napretka. Reprezentativni početak kakav je Sušić imao u nacionalnoj selekciji Jugoslavije, niko i nikada nije imao.
Debitovao je na čuvenom Nep Stadionu u Budimpešti i već u toj prvoj utakmici postalo je jasno ko će biti nasljednik velikog Dragana Džajića, u to vrijeme jednog od najboljih igrača na svijetu. Već u sledećem susretu nosio je Džajin dres sa brojem 11 i utrpao je Rumunskom golmanu Moraruu tri komada u Bukureštu, bizarna utakmica u kojoj su Rumuni Borotu savladali već u drugom minutu na kraju je završila rezultatom 6:4 za Jugoslaviju, a Sušić je uz tri gola uspio pogoditi i stativu, nakon koje je Mužinić postigao drugi pogodak za Jugoslaviju. Zvijezda je rođena !
Protiv Italije na Maksimiru, 1979. godine, Sušić je praktično sam pobijedio tada skoro nepobjedive Italijane. Ni Gentile ni Konti nisu uspeli zaustaviti fudbalskog maga. Tri gola pospremio je u mrežu Italijana i majstorski namijestio četvrti za Zajeca.
Septembra iste godine, mjesto radnje beogradska Marakana, utakmica protiv Argentine. Opet na scenu stupa Pape i sa tri gola pobijeđuje tada aktuelne svjetske prvake, predvođene legendarnim Kempesom. Kako se utakmica zahuktava, argentinski selektor Menoti uviđa da Sušića ne može čuvati jedan igrač, pa mu konstantno kroz utakmicu dodaje po još jednog čuvara, nakon svakog Safetovog gola na njemu se smjenjuju i dupliraju čuvari. Utakmica je završena sa četiri Argentinca, koji u isto vrijeme čuvaju Sušića, a ovaj je ipak uspio postići tri pogodka.
Nakon ovih bravuroznih izdanja u nacionalnom dresu, i nakon što je ispunio zakonsku normu od 28 godina starosti, potrebnu za odlazak u inostranstvo, za Sušića je nastala prava potjera od strane najvećih klubova Evrope. Posao sa Interom je već bio dogovoren i Sušić je navodno potpisao predugovor, međutim u sve se umiješao Torino sa boljom ponudom i nakon što je Sušić odlučio potpisati za Torino, Inter se žalio fudbalskom savezu Italije i kao rezultat svega Sušić je dobio jednogodišnju suspenziju za dolazak u Italiju.
Posle toga Sušić odlazi u Francusku, u Paris Saint Germain i tamo ostaje do kraja svoje nogometne karijere. U Parizu je bio i ostao najveća nogometna legenda PSG-a, prije i nakon njegovog dolaska, taj klub više nije bio isti. Moglo bi se reći da je sa dolaskom Safeta Sušića PSG prelomio tu neku nevidljivu granicu i ušao u red najvećih klubova Francuske. Možda i najbolju ocjenu kvaliteta i fudbalskog znanja o Sušiću dao je Miroslav Ćiro Blažević riječima «Ćiro je trenirao svjetske igrače, ali je Safet Sušić neponovljiv, jedan i jedini. On je bio umjetnik!»
Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 54 utakmica i postigao 21 gol, učestvujući 1982. na Svjetskom prvenstvu u Španiji i 1990. na Svjetskom prvenstvu u Italiji, kao i 1984. na Prvenstvu Evrope u Francuskoj.
Debitovao je za reprezentaciju 5. oktobra 1977. protiv Madarske u Budimpešti sa dva postignuta gola, a poslednju utakmicu za nacionalni tim odigrao 14. novembra 1990. u kvalifikacijama za Evropsko prvenstvo protiv Danske (0:2) u Kopenhagenu.
(Ero.ba)