Italijani su do svoje treće titule svjetskog prvaka stigli ponajviše zahvaljujući igraču koji isprva nije ni trebalo da se nađe na Mundijalu u Španiji. Riječ je o Paolu Rosiju koji je 1982. zaigrao za reprezentaciju tek nakon što mu je pred sam start takmičenja nacionalni Savez sa tri na dvije godine smanjio suspenziju zbog klađenja i namještanja utakmica.
Na ovom šampionatu planete prvi put se igralo po novom sistemu, u kome je uvećan broj timova (24) bio podjeljen u šest grupa, iz kojih su po dvije najuspešnije prolazile dalje – u nove grupe. Pobjednici novoformiranih grupa išli su u polufinale, a put “azura” do vrha počeo je prilično blijedo, jer su prvu fazu završili bez pobjede, a prošli su dalje samo zahvaljujući golu više od trećeplasiranog Kamerunaca.
Od trijumfalnog pohoda Italijana ne bi bilo ničeg da su arbitri priznali gol Rožea Mile Peruu, ali kako se to nije dogodilo “azuri” su uspjeli da nastave sa takmičenjem, a onda su natrčali na Brazil, koji je isprašio Maradonine Argentince sa 3:1 i tako najavio nove uspjehe.
Ipak, Paolo Rosi je zablistao u drugoj fazi, sa tri gola “kariokama” (3:2) raspršio je njihov san o četvrtoj tituli, a zatim je u polufinalu presudio i Poljacima postigavši oba pogotka na tom meču. U finalu su Italijane čekali Zapadni Njemci, koji su Mundijal počeli porazom od Alžira (2:1) a onda na putu do završne borbe za titulu prebrodili duele sa Engleskom, Španijom i u polufinalu sa Francuskom, koju su poslije 3:3 eliminisali boljim izvođenjem penala, što je bio prvi takav slučaj u istoriji svjetskih prvenstava.
“Azure”, međutim, niko nije mogao da zaustavi na putu ka slavi, pa je posle miroljubivih 0:0 na poluvremenu Rosi načeo “pancere”, a potom Tardeli i Altobeli uvećali vodstvo prije nego što je Brajtner, pred sam kraj meča, postigao utješni gol za konačnih 3:1.
A “naši”?
Prilično mlada ekipa koju je selektor Miljanić poveo u Španiju nije se proslavila na ovom Mundijalu, dijelom zbog lošeg starta, a dijelom zbog čuvenog danskog sudije Lunda Sorensena.
“Plavi” su najpre odigrali samo 0:0 sa amaterima iz Sjeverne Irske, pa je dodatno na značaju dobio meč sa domaćinom takmičenja. Golom Gudelja Jugoslavija je povela, a onda su Španci dobili krila u vidu Sorensenovih odluka. Prvo je svirao penal zbog prekršaja Zajeca na 17-18 metara od gola koji je branio Dragan Pantelić, a onda je riješio da promašeni jedanaesterac Huanita ponovi, jer se golman “plavih” prije vremena kretao po gol-liniji, što u to vrijeme nije bilo u skladu sa fudbalskim pravilima. Španija je na kraju slavila sa 2:1, pa je ostala nada u posljednje kolo.
Penal koji je Vladimir Petrović Pižon izveo protiv Hondurasa u 88. minutu bio je dovoljan za pobjedu, a onda se čekalo čitav dan na odluku da li je dovoljan i za prolazak dalje. Tek sutradan, kao što su predviđala tadašnja pravila i raspored takmičenja, na teren su izašli Španci i Sjeverni Irci, a meč je završen šokantnim porazom domaćina Mundijala – koji je prijao samo njima i Ircima, jer su prošli dalje, za razliku od “plavih”.